دیگر این پنجره بگشای که من

 به ستوه آمدم، از این شب تنگ 

دیر گاهی است که در خانه همسایه ی من

خوانده خروس وین شب تلخ عبوس

 می فشارد به دلم تا پی دنگ،

دیر گاهی است که من در دل این شام سیاه

پشت این پنجره بیدار و خموش

 مانده ام، چشم به راه

 همه چشم و همه گوش،

 مست آن بانگ  که می آید نرم

 محو آن اختر شب‌تاب که می سوزد گرم

مات این پرده ی شبگیر که می بازد رنگ

 آری این پنجره بگشای که صبح

 می درخشد بر این پرده تار

می رسد از دل خونین سحر بانگ خروس

 خنده ی روز که با اشک من آمیخته رنگ.